In dit artikel geef ik je tips om het thema van zorg bespreekbaar te maken. Ik praat erover met Cees de Ronde, een van de zorgexperten in mijn netwerk die hier veel ervaring mee heeft.

Het is niet altijd eenvoudig om zorg te aanvaarden, zeker wanneer je er niet zelf om gevraagd hebt. Wie hulp wil regelen voor een gezinslid, botst soms op wantrouwen, ergernis, schroom of ronduit een weigering om een onbekend iemand toe te laten. Hoe geef je die persoon dan toch de zorg die hij of zij verdient? Hoe help je iemand die niet om hulp gevraagd heeft?

Breng het tactvol aan

Vaak is het de familie die bij mij komt aankloppen. Ik help dan bij het vinden van de juiste vorm van hulp en het introduceren van de samenwerking. Soms vervang ik beladen woorden als ‘zorg’ of ‘hulp’ bewust door iets anders. Het gaat er vaak niet om dat mensen geen hulp willen, het is de manier waarop je het aanbrengt. Dus in plaats van “Zal ik een hulpverlener inschakelen?” zeg ik bijvoorbeeld “Laten we iemand zoeken om lekker samen te gaan wandelen”. Zo is het eerste contact alvast gelegd. Op die manier laat je de zorgontvanger in zijn of haar waarde wanneer je het thema aansnijdt.

“Hulp krijgen is niet
hetzelfde als hulpeloos zijn.”

Beweging kan een startpunt zijn

Eén van de zorgverleners uit mijn netwerk die ik graag aanbeveel, is Cees de Ronde. Hij is persoonlijk assistent en personal trainer in de breedste zin van het woord. Cees gaat samen met mensen op pad om te revalideren of om gezonde buitenlucht op te doen. Daar komt vaak ook mentale ondersteuning bij kijken. Cees weet als geen ander hoe gevoelig het thema van zorg kan liggen, zeker wanneer de persoon in kwestie niet zelf om hulp gevraagd heeft. “Soms krijg ik tijdens een eerste gesprek al meteen te horen: Verwacht er niet te veel van. Ik doe dit alleen maar voor mijn kinderen”, vertelt hij.

Aftasten en vertrouwen opbouwen

Hoe ga je dan om met die weerstand? ”Door geduld te hebben en voorzichtig af te tasten”, aldus Cees. “Ik ga op zoek naar gespreksonderwerpen of activiteiten waar die persoon echt in geïnteresseerd is. Het is een kwestie van raakvlakken vinden en langzaam vertrouwen opbouwen. Ik heb een goede antenne om iemands signalen op te vangen en de balans te bewaken. Ik respecteer de grenzen van de cliënt en laat hem of haar de regie behouden.”

Haal de persoon uit het patiënt-zijn

Cees maakt er een prioriteit van om de mensen die hij bezoekt even uit het ‘patiënt-zijn’ te halen. “Ik leg nooit de nadruk op de reden van de zorg”, vertelt hij. “Ik begin niet zelf over de kwetsuur, de aandoening of de reden waarom ik ben ingeschakeld. Ik zeg gewoon: kom, we trekken het bos in. En dan gaan we sporten of wandelen. Het is de cliënt die het tempo en de invulling van de relatie bepaalt. Dat kan zijn door het lichaam te bewegen, of door het brein te prikkelen van iemand die in een isolement dreigt te geraken. Ik geniet ervan om iemand uit een routine te halen.”

Van personal trainer naar vertrouwenspersoon

Na een tijdje zien de cliënten zelf de voordelen in van het contact: want met Cees kunnen ze vrijuit praten over wat hen bezighoudt. “Omdat ik een externe partij ben, kunnen ze mij alles vertellen, ook dingen die gevoelig liggen”, vertelt hij. “Ze weten dat ik discreet ben en niets ga voortvertellen.” En zo groeit sporten of een andere activiteit na verloop van tijd vanzelf uit tot een diepere connectie, aldus Cees. “Meestal word ik na een tijdje een soort vertrouwenspersoon.”

Bewaak de gelijkwaardigheid

Cees weet ook altijd de eigenwaarde van de zorgontvanger intact te laten. “Die persoon heeft vaak al mentale of fysieke tegenslagen te verduren gekregen en kan terecht weerstand voelen tegen het idee van hulp. Dan is het een kwestie van dat wantrouwen te neutraliseren. Je moet bewijzen dat je er oprecht bent voor die persoon. Ik ga niet boven de cliënt staan, maar ernaast. Ook wanneer iemand bijvoorbeeld tekenen van dementie vertoont, waak ik erover om die gelijkwaardigheid te bewaken.”

Over Cees de Ronde

In een vorig leven werkte Cees als politiecommissaris. Hij ontwikkelde de gave om met uiteenlopende mensen te communiceren. “Net als bij de politie moet je als persoonlijk assistent op je strepen kunnen staan en tegelijk empathisch zijn. Je moet ook een sterk ethisch kompas hebben.” Door zijn levenservaring wordt Cees door cliënten snel aanvaard. “Voor mij is dit meer dan een job”, vertelt hij. “Het is een soort professionele vriendschap, gebaseerd op oprechte interesse. Want uiteindelijk is dit geen eenrichtingsverkeer: je geeft ook wel wat van jezelf.”

Wat doet een persoonlijk assistent?

In de meest strikte betekenis van het woord biedt een persoonlijk assistent betaalde ondersteuning aan mensen met een beperking. Maar Cees doet meer dan dat. Zijn missie is om de levenskwaliteit te verhogen voor iedereen die dat nodig heeft. “De diensten die ik aanbied zijn echt afhankelijk van persoon tot persoon”, licht hij toe. “Voor de ene cliënt ben ik meer een personal trainer met wie op maat sportieve activiteiten worden ondernomen, voor de andere ben ik een metgezel in andere activiteiten. Maar bijna altijd ben ik ook een vertrouwenspersoon. Daarnaast doe ik ook nachtzorg bij palliatieve patiënten en terminale begeleiding.”

Graag meer info?

Denk je dat Cees de persoon is die voor jou het verschil kan maken? Dan breng ik jullie graag met elkaar in contact. Met Attent Services probeer ik voor iedereen de juiste zorg te vinden. In mijn netwerk ga ik op zoek naar die persoon of dienst die past bij jouw specifieke situatie. Wat er ook op je pad komt, er is altijd iemand om je te helpen. De geschikte omkadering bestaat, en ik help je die te vinden.